หยุนชิงเหยียนลืมตาขึ้นช้า ๆ และรู้สึกประหลาดใจเมื่อพบว่าตนยังไม่ตาย กระสุนทะลุหน้าอกของเธอ แต่เธอกลับยังมีชีวิตอยู่ ในตอนที่เธอกำลังดีใจอยู่นั้น จู่ ๆ ก็ถูกเสียงข้าง ๆ ดึงดูด
"อื้อ อื้อ..."
เมื่อหันไปดู เธอแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง บนเตียงมีผู้ชายสวมชุดแต่งงานสีแดง แต่งตัวไม่เรียบร้อย กำลังออกกำลังกายอย่างดุเดือดกับผู้หญิงที่เปลือยกาย
ผู้หญิงที่อยู่ใต้ร่างใบหน้าแดงก่ำ และส่งเสียงที่น่าอายออกมา
เพียงแต่ว่าผู้ชายคนนี้แปลกมาก ทำเรื่องแบบนี้ยังจะสวมหน้ากากอีก แต่ว่าหน้ากากนี้สวยดีนะ เป็นสีเงิน น่าจะเป็นโสเภณีชาย คงจะกลัวถูกจำได้ หยุนชิงเหยียนเกือบจะแน่ใจในสิ่งที่ตนคิด จู่ ๆ ก็ขมวดคิ้ว ชายคนนี้มีผมยาวสีดำสนิท และใช้แค่ยางมัดผมผูกไว้ด้านหลัง เส้นผมยุ่งเหยิงห้อยลงมาสองข้างอย่างสวยงาม ผู้หญิงที่อยู่ข้างใต้ก็มีผมยาวถึงเอว และเตียงแกะสลักอันวิจิตรงดงามนี้ ทำไมจึงดูสวยงามและแปลกแบบโบราณเช่นนี้？หรือว่าพวกเขากำลังเลียนแบบคนสมัยก่อน โรคจิตจริง ๆ
ไม่สนคนอื่นแล้ว ลองขยับตัวดู เธอเพิ่งสังเกตเห็นว่ามือของเธอถูกมัดไว้ด้านหลัง ขาก็ถูกมัดไว้ด้วย เธอนั่งอยู่ตรงมุม กำลังจะเรียกให้คนบนเตียงช่วย แต่กลับพูดไม่ออกเลยสักนิด ถูกปิดปากไว้อีก ทันใดนั้น ลางสังหรณ์อันเลวร้ายก็ผุดขึ้นในใจของเธอ หรือว่าเธอถูกพวกเขาจับได้ หรือว่าพวกเขาหนีไปได้...
หยุนชิงเหยียน หัวหน้าหน่วยปฏิบัติการพิเศษหญิงประเทศจีน หนึ่งปีก่อน ได้ทำงานเป็นสายลับในแก๊งค้ายาที่นานาชาติประกาศจับ ก่อนจบงาน จู่ ๆ ตัวตนของเธอก็ถูกเปิดเผย....
"เหยียนเอ๋อร์ เธอเป็นสายลับจริง ๆ เหรอ?"เถ้าแก่สามของพ่อค้ายาชี้ปืนไปที่เธอ ผู้หญิงที่เขาชอบกลับเป็นสายลับ จะให้เขายอมรับได้อย่างไร
"ถ้าฉันบอกว่าไม่ใช่ คุณยังจะเชื่อไหม?"หยุนชิงเหยียนไม่ปฏิเสธ เพราะเธอรู้ว่าพวกเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของเธอแล้ว โชคดีจุดที่ข้อมูลของเธอส่งออกไปทันเวลา ถึงแม้จะต้องตาย เธอก็ทำภารกิจสำเร็จได้อย่างเป็นเกียรติ
"ปัง ปัง" ในเวลานี้ มีเสียงปืนอย่างดุเดือดดังมาจากด้านนอก ชิงเหยียนรู้ว่าเพื่อนร่วมทีมของเธอมาถึงแล้ว
"เถ้าแก่ พวกเราถูกล้อมแล้ว ทำอย่างไรดี?" พ่อค้ายาคนหนึ่งพูดอย่างกังวล ในขณะที่ยิงและเดินถอยกลับมาพร้อมกัน
"คุณยกมือขึ้นและยอมแพ้เถอะ นอกจากอันนี้ พวกคุณไม่มีทางอื่นอีกแล้ว" หยุนชิงเหยียนพูดพร้อมรอยยิ้มมุมปาก มองดูเขาอย่างไม่เกรงกลัว
"ยอมแพ้เหรอ? นั่นไม่ใช่สิ่งที่ฉันทำได้ ฉันไม่กลัวตาย แต่ว่า ฉันจะให้เธอตายไปกับฉัน" ทันทีจุดที่เถ้าแก่สามพูดจบ กระสุนในมือก็ยิงออกไปแล้ว...
หยุนชิงเหยียนหลบไม่ทัน กระสุนก็ทะลุหน้าอกของเธอโดยตรง ร่างกายค่อย ๆ ล้มลงไป แต่ทันใดนั้นเธอก็เห็นเพื่อนร่วมทีมของเธอวิ่งเข้ามาจากประตู รอยยิ้มปรากฏขึ้นที่มุมปากของเธอ และเธอค่อย ๆ หลับตาลง……
"หัวหน้า……"
หลังจากใจลอยไปพักหนึ่ง เธอก็ได้สติกลับมา การฝึกซ้อมหลายปีทำให้เธอสงบสติทันที และสังเกตสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างระมัดระวังเพื่อทำการวิเคราะห์
หยุนชิงเหยียนเงยหน้ามองขึ้นไป ห้องนี้ตกแต่งด้วยสีแดง จากนั้นมองดูเฟอร์นิเจอร์รอบ ๆ จุดที่เหมือนสมัยก่อน ไม่ต้องสงสัยเลยว่ามันเหมือนเรือนหอของคู่บ่าวสาวสมัยก่อนมาก
