ค่ำคืนนั้นมืดมิด ท้องฟ้ามืดมิด ไม่มีดวงดาวบนท้องฟ้า มีเพียงดวงจันทร์ท่ามกลางความมืดมิดเท่านั้นที่เปล่งแสงอันเยือกเย็นและลึกลับออกมา
ที่ด้านบนสุดของภูเขาทางเหนือ ลมหนาวพัดหวีดหวิวและได้ยินเสียงต้นไม้สั่นไหว
ราวเสียงมังกรทอง เสียงฟ้าร้องดังขึ้นจากที่ใดไม่อาจทราบ ท้องฟ้ามืดลงและมืดลง
ที่ขอบหน้าผา เด็กสาวอายุราวสิบสี่หรือสิบหา้ปีนอนไร้ชีวิตอยู่ตรงนั้น เสื้อผ้าของนางขาดวิ่นและมีคราบเลือดบนใบหน้า ใบหน้าของนางจนไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน เห็นได้ชัดว่านางได้รับบาดเจ็บสาหัสและไม่รู้ว่านางตายหรือมีชีวิตอยู่
มีชายหญิงยืนอยู่ข้างนาง คนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีแดงและอีกคนหนึ่งสวมเสื้อคลุมสีดำ รูปลักษณ์ของสตรีนั้นเย็นชาและงดงาม ใบหน้าของนางโดดเด่น อย่างไรก็ตามฝ่ายบุรุษนั้นสวมหมวกไม้ไผ่เพื่อปกปิดรูปร่างหน้าตาของเขา
สตรีในชุดสีแดงก้าวไปข้างหน้าและเตะเด็กสาวที่นอนอยู่บนพื้น นางแค่นเสียงและเอ่ยว่า "สิ่งไรค่าชิ้นนี้ช่างไร้ประโยชน์นัก"
ชายที่อยู่ข้างหลังนางพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ "ดูนาง ตายแล้วหรือยัง?"
หญิงสาวยักไหล่และเหยียบหน้าอกของเด็กสาว จากนั้นก็เตะนางอย่างรุนแรงและเปิดดเผย อย่างไรก็ตาม เด็กสาวที่อยู่ใต้เท้าของนางพลันลืมตาขึ้นพร้อมกับเสียงครวญครางอู้อี้
เสียงนั้นเย็นชา แหลมคมและเต็มไปด้วยจิตสังหาร
“โอ้ คนยังไม่ตาย กล้าดีอย่างไรมองแบบนั้น”
ฉิงจิ่วไม่คาดคิดว่าจะได้เห็นสถานการณ์เช่นนี้ในทันทีที่ลืมตาขึ้น ทันใดนั้นนางก็ยื่นมือออกไปจับข้อเท้าของสตรีคนนั้นแล้วดึงอย่างแรง สตรีในชุดสีแดงกรีดร้องและล้มลงกับพื้นดังโครม
“รนหาที่ตาย เบื่อชีวิตแล้วหรือ?”
ฉิงจิ่วหรี่ตา ลุกขึ้นจากพื้นและตบเสื้อผ้าที่สกปรกของนาง แต่ในไม่ช้านางก็รู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ ไม่ต้องพูดถึงความเจ็บปวดที่นางถูกทุบตี แต่เมื่อนางเห็นเสื้อผ้าสกปรกบนตัวก็เลิกคิ้วขึ้น ไม่ใช่เสื้อผ้าที่นางคุ้นเคย!
ความทรงจำไหลมาทีละอย่าง นางเป็นนักฆ่าขององค์กรอันเย่ในศตวรรษที่ยี่สิบเอ็ด เป็นเลิศทั้งการรักษาและยาพิษ นางเป็นที่รู้จักในนาม "หมอไร้หน้าและทรราชไร้เมตตา" ในภารกิจลอบสังหารครั้งล่าสุด นางเจอกับภูเขาถล่ม จึงเสียชีวิต นางตายแล้ว? นี่นางกลับมามีชีวิตอีกครั้งหรืออย่างไร?
"ฉิงจิ๋วจิ่ว เจ้ามันช่างไร้ค่า บัดซบ เจ้ากล้าดีอย่างไรมาลอบโจมตีข้า"
ในที่สุดสตรีที่ล้มลงกับพื้นก็มีปฏิกิริยาตอบสนอง นางพลิกตัวจากพื้นและตะโกนใส่ฉิงจิ่วด้วยท่าทางดุร้าย จากนั้นนางก็ดึงแส้ยาวออกจากเอวและฟาดไปที่ใบหน้าของฉิงจิ่ว ท่าทางของนางร้ายกาจราวกับต้องการทำลายฉิงจิ่ว
“ฉิงจิ่ว?”
บัดซบ ชื่อของนางคือฉิงจิ่ว
ตอนนี้ไม่ใช่เวลาที่จะคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ด้วยสายตาที่เฉียบคม นางคว้าแส้ยาวที่ฟาดมาด้วยมือเปล่าของนางพร้อมรอยยิ้มชั่วร้ายที่มุมปาก เพิ่มร่องรอยแห่งมนต์เสน่ห์บนใบหน้าของนาง “สาวน้อย ปากช่างร้ายกาจและอารมณ์ช่างร้อนแรง โตมากับการกินอาจมหรือ?”
"เจ้า...!"
เห็นได้ชัดว่าสตรีชุดแดงไม่คาดคิดว่าฉิงจิ่วจะไม่เพียงแต่คว้าแส้ของนางได้เท่านั้น แต่ยังกล่าวถ้อยคำที่หยาบคายเช่นนี้อีกด้วย ชั่วขณะ นางสำลักคำด่าและจ้องที่ฉิงจิ่วราวเห็นผี
“มองอะไร? ตกใจกับความงามของหญิงสาวงั้นหรือ? หยุดสร้างเรื่องได้แล้ว"
เมื่อเห็นว่าสตรีชุดแดงตกตะลึง ฉิงจิ่วก็หัวเราะเบาๆ แต่ดวงตาของนางกลับฉายแววเฉียบขาด จู่ๆ นางก็ดึงแส้ในมือไปข้างหน้า สตรีในชุดแดงไม่สามารถควบคุมแรงเหวี่ยงของนางได้ จึงพุ่งตรงไปยังทิศทางของฉิงจิ่ว ในขณะนั้น ฉิงจิ่วยกเท้าขึ้นอย่างสบายๆ และเตะท้องของนางอย่างแรง ลูกเตะทำให้นางร่วงลงกับพื้นทันที จากนั้นเหวี่ยงแส้ในมือออกไปและถูขาของตน “โอ๊ย เจ็บ เจ็บไปทั้งตัวแล้ว”
เมื่อฉิงจิ่วโจมตี นางสังเกตเห็นว่านี่ไม่ใช่ร่างกายของนาง มิฉะนั้น ตามการประมาณของนาง การเตะไม่ควรโดนท้องแต่มันจะปะทะอกของสตรีชุดแดงและทำให้นางทรุดลงกับพื้นแทน
ตาย? สวมวิญญาณ? ของพวกนี้ไม่เป็นวิทยาศาสตร์...
"ฉิงจิ่ว คนเลวบัดซบ ข้าจะฆ่าเจ้า"
สตรีในชุดแดงถูกเหวี่ยงลงกับพื้นและถูกเตะอีกครั้ง นางถูกทำให้อับอาย ในขณะนี้นางยังรู้สึกตัว นางก็โกรธมาก นางดึงกริชในรองเท้าและพุ่งไปหาฉิงจิ่วจากพื้น
"คนโง่ อย่าตะโกนเวลาจะฆ่าคน เจ้าบอกข้าให้ต่อสู้กลับไม่ใช่หรือ? และโปรดเรียกข้าว่าโฉมงามด้วย..."
กริชที่คมกริบส่งแสงอันเยือกเย็นภายใต้พระจันทร์อันมืดมิด อย่างไรก็ตาม ฉิงจิ่วยืนนิ่งอยู่กับที่โดยไม่ขยับเขยื้อน นางมองไปยังสตรีที่กำลังพุ่งเข้าใส่นางราวกับว่านางกำลังมองคนโง่ นี่ใช่คู่ต่อสู้ของนางจริงหรือ?
ฆ่าคนก็เท่ากับฆ่าคน นี่มันอะไรกัน? ประโยคนั้นทำให้นางไม่พอใจมาก
"ข้าจะฆ่าเจ้า"
เมื่อสตรีในชุดแดงได้ยินคำพูดของฉิงจิ่ว นางก็เต็มไปด้วยความไม่พอใจ นางใช้กริชแทงแก้มของฉิงจิ่วด้วยท่าทางน่ากลัว
แต่ในขณะนั้น จู่ๆ ฉิงจิ่วก็รู้สึกปวดหัวอย่างแรง และข้อมูลแปลกๆ ก็หลั่งไหลเข้ามาในหัวของนาง
นางอายุประมาณสิบห้าสิบหก เป็นบุตรีโดยชอบด้วยกฎหมายของตระกูลฉิง บิดามารดาของนางเสียชีวิตตั้งแต่นางยังเด็ก นางถูกเลี้ยงดูมาโดยท่านปู่ นางมีความเย่อหยิ่งมาตั้งแต่เด็กและได้ก่ออาชญากรรมทุกประเภท นางยโส หยาบคาย และหมางเมินผู้คน นางยังมีชื่อเสียงจากการเป็นคนเจ้าสำราญอีกด้วย มีชายนับไม่ถ้วนมาติดพันนางในเมืองหลวง นางเป็นคนมีชื่อเสียง
"อะไรกัน?"
ฉิงจิ่วรู้สึกตกใจยิ่งกับข้อมูลในสมองที่หลั่งไหลเข้ามาอย่างกะทันหันจนนางไม่รู้สึกตัวเป็นเวลานาน “ชื่อเสียงของผู้หญิงคนนี้ย่ำแย่ขนาดนั้นเลยหรือ?” แต่นางกลับชอบมันซึ่งสอดคล้องกับลักษณะของนางพอดี...
ในขณะนี้ไม่มีเวลาให้นางคิดมาก ภายใต้แสงจันทร์ กริชเย็นฉายแสงวาบผ่านดวงตาของฉิงจิ่ว นางตั้งสมาธิและละทิ้งข้อมูลในหัว ฉิงจิ่วจับข้อมือของสตรีคนนั้นด้วยหลังมือและแค่นเสียงใส่ “กล้าทำลายรูปลักษณ์ของข้า เลวร้ายยิ่ง”
ก่อนที่นางจะพูดจบประโยค นางไม่ได้ให้เวลาสตรีคนนั้นตอบโต้เลยด้วยซ้ำ ด้วยการพลิกข้อมือของนาง กริชก็ตกอยู่ในมือของฉิงจิ่วแล้ว และนางใช้หลังมือฟาดใบหน้าของสตรีคนนั้นอย่างโหดเหี้ยม
เลือดสาดกระจายไปทั่ว และใบหน้าครึ่งหนึ่งของนางก็ถูกทำลาย
“คนมีมารยาทย่อมตอบแทน”
อ๊า...
เสียงกรีดร้องเลือดสาดดังขึ้นในคืนที่มืดมิด รอยยิ้มชั่วร้ายกระตุกที่มุมริมฝีปากของฉิงจิ่ว นางไม่เคยเป็นคนใจดี
หญิงสาวที่มีอำนาจเหนือนางคือลูกพี่ลูกน้องของนางซึ่งเป็นบุตรีของลุงคนที่สองของนาง ฉิงหรง นางมักจะถูกฉิงหรงกดขี่ ดังนั้นนางจึงไม่พอใจ นางจึงฝึกฝนศิลปะการต่อสู้กับบุคคลภายนอกเพื่อล่อให้นางไปที่ภูเขาและฆ่านางเสีย ฮ่าฮ่า ผู้หญิงคนนี้กล้าหาญและไร้สมองจริงๆ
อย่างไรก็ตาม ฉิงจิ่วผู้นี้ตายไปแล้วจริงๆ ฉิงจิ่วหรือตัวนางคือคนที่รอดชีวิตมาได้
"ชายผู้สวมหมวกไม้ไผ่และฉิงหรงอยู่ในกลุ่มโจร เขาคือใคร?"
ทันทีที่ความคิดเข้ามาในหัวของนาง เสียงของลมที่พัดผ่านอากาศก็ดังขึ้นในหูของนาง ดาบปราณที่ทรงพลังอย่างหาที่เปรียบมิได้พุ่งเข้ามาหานางพร้อมกับเสียงฟ้าร้องและสายฟ้าฟาด มันตรงไปที่หลังของฉิงจิ่ว
"บัดซบ!"
ด้วยการสบถ ฉิงจิ่วไม่มีทางหลีกเลี่ยงได้ ชายในหมวกไม้ไผ่ซึ่งยืนอยู่ในระยะไกลได้ลอบโจมตีนาง เขาน่ารังเกียจ ด้วยดาบเพียงเล่มเดียว ฉิงจิ่วก็มองเห็นความแข็งแกร่งของชายผู้นี้แล้ว เขาแข็งแกร่งมาก ด้วยร่างกายที่บอบช้ำของนางในตอนนี้ หากปราศจากความช่วยเหลือจากยาพิษ มีเพียงจุดจบเดียวสำหรับนางเท่านั้น นางคงจะตาย
เมื่อเวลาผ่านไปก็มีการวิเคราะห์ข้อดีข้อเสียอย่างชัดเจน ขณะที่ฉิงจิ่วเอนหลัง รอยยิ้มชั่วร้ายปรากฏขึ้นที่มุมปากของนาง กำกริชในมือแน่น โยนสตรีในชุดแดงที่กรีดร้องไปทางด้านหลังศีรษะของนาง และเดิมพันทางออกเดียว นางทิ้งตัวตกหน้าผาไปข้างหลัง ทิ้งไว้เพียงคำพูดที่ก้าวร้าว
“รอก่อน ถ้าเจ้าไม่ตาย ข้าจะทำให้เจ้าอยากตายเอง...!”
